Het is 2021 en ik heb net een van de grootste keuzes in mijn leven gemaakt. Na bijna 30 jaar in de installatietechniek te hebben gewerkt, heb ik mijn baan opgezegd. Al die jaren ervaarde ik een gat tussen mijn persoonlijke groei en mijn werkleven. Tussen wie ik thuis kon zijn en wie ik op mijn werk ‘moest’ zijn.

Ik vroeg mij af: wie ben ik als ik niets meer hoef? Ik besloot mezelf de tijd en ruimte te geven om mijzelf opnieuw te ontdekken. Wat gebeurt er als ik mijzelf compleet kan inbrengen op mijn werk, met al mijn potentie, emoties en energie?

Ik herken dit ook bij teams: ik zie waar mensen zich aanpassen, waar energie weglekt en waar potentieel onbenut blijft. Ik zie waar het niet stroomt, kijk verder dan de eerstelijns problemen, heb oog voor het grotere geheel. En vooral: ik luister naar wat er diep in de mensen en de organisatie leeft. Dat leg ik bloot, zorgvuldig en zonder oordeel, om helder te maken wat er nodig is voor een duurzame verandering of transformatie.

Mijn pad naar dit werk is allesbehalve recht geweest, juist dát maakt mijn begeleiding zo krachtig. Ik ben begonnen in de praktijk en werd loodgieter, groeide door naar manager binnen een internationaal bedrijf. Ik heb het leven van veel kanten ervaren, in rollen die me zowel fysiek als mentaal uitdaagden.

Dit pad heeft mij een uniek vermogen gegeven: ik spreek de taal van alle lagen binnen de organisatie. En maak moeiteloos de vertaalslag van visie naar de praktijk.

Ik voel feilloos waar het schuurt, zie wat vastzit en breng beweging in wat stilstaat. Ik durf te zeggen wat anderen soms liever vermijden. Mijn hypergevoelige waarneming, rijke levenservaring en doorzettingsvermogen maken dat ik snel tot de essentie kom en nieuwe perspectieven kan openen.

Altijd werk ik vanuit hart-gedragen leiderschap: met zorgvuldigheid, authenticiteit, humor, verbinding en de moed om samen te kijken naar wat er écht speelt.